Hoe Israëlische hooligans fascisme in Nederland aanwakkerden

Op 6 en 7 november daalden fascistische knokploegen van Maccabi Tel Aviv neer in de straten van Amsterdam en scandeerden ze trots over vermoorde kinderen in Gaza, terwijl ze huizen, voorbijgangers en taxichauffeurs aanvielen die pro-Palestijns of Arabisch leken.

Toen de politie er niet in slaagde haar eigen burgers te beschermen, namen sommigen het heft in eigen handen en begonnen ze terug te slaan, waarbij meerdere Maccabi-aanhangers gewond raakten.

Maccabi-hooligans trekken een Palestijnse vlag van een Amsterdamse gevel.

Deze gebeurtenissen in onze stad zijn wereldwijd nieuws geworden en worden door massamoordenaars als Benjamin Netanyahu en Joe Biden afgeschilderd als een doelgerichte ‘pogrom’ tegen joden. Toch is er geen enkele lokale jood, joodse winkel of joodse instelling aangevallen. Extreem-rechts heeft de Israëlische propaganda aangegrepen om de hele moslimgemeenschap in Nederland en het recht om te protesteren te demoniseren, waardoor een dreigende afdaling naar fascisme wordt aangewakkerd.

Het is de hoogste tijd om de zaken recht te zetten. Wij, als lokale partij met vertegenwoordiging in de gemeenteraad van Amsterdam, hebben contact gehad met talloze lokale burgers en journalisten, die ons een heel andere versie van de gebeurtenissen hebben verteld dan wat de westerse gevestigde pers doorgaans heeft vermeld. Veel hiervan is vanaf het begin vastgelegd op camera en online verspreid, maar grotendeels genegeerd door de grote westerse media. Het waren vooral onafhankelijke YouTube kanalen zoals Left Laser, Bender en Sallaheddine die de eerste grote feitelijke verslagen uitbrachten van wat er gebeurde in Amsterdam. Wat volgt is een reconstructie, voorzien van de nodige context.

De Maccabi-ultras zijn geen willekeurige hooligans. Gezien de verplichte militaire dienstplicht in Israël, zijn ze bijna allemaal soldaten of ex-soldaten, velen van hen rechtstreeks uit dienst in Gaza of Libanon, waar ze medeplichtig zijn geweest aan genocide, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Afkomstig uit een apartheidsmaatschappij, waar pogroms tegen Palestijnen een dagelijkse realiteit zijn, zijn ze gewend om Palestijnen, Arabieren en politieke tegenstanders straffeloos te terroriseren.

In 2020, bijvoorbeeld, vielen Maccabi-ultras anti-Netanyahu demonstranten aan met wapenstokken en gebroken glas, waarbij verschillende van hen gewond raakten. Maccabi Tel Aviv had in 2016 al een reputatie als “de meest racistische voetbalclub van Israël“, nog voordat de ultras erin slaagden om het team te zuiveren van alle Arabische spelers, door hen voortdurend te intimideren en te beledigen met racistische leuzen.

De Maccabi-ultra’s nemen hun fascistische mentaliteit met zich mee naar andere steden, van Malta tot Athene. In maart van dit jaar sloeg een Maccabi-knokploeg in Griekenland bijvoorbeeld een Egyptische man het ziekenhuis in omdat hij een Palestijnse vlag vasthield.

De laatste keer dat de Maccabi-fascisten Amsterdam bezochten, in 2016, zongen ze trots hun ‘verkrachtingslied’, dat spreekt over het drinken van het bloed van de “hoeren van de Arabieren”, het verkrachten van hun vrouwen en het ophangen van communisten op pleinen. In de aanloop naar de voetbalwedstrijd in november van dit jaar plaatsten de ultras trots de video-opname van die schandelijke episode in Amsterdam opnieuw op hun YouTube-kanaal. Een onheilspellende waarschuwing.

De meerderheid van de inwoners van Amsterdam heeft een migratieachtergrond en velen van hen komen uit de MENA-regio. De stad heeft ook een sterke beweging in solidariteit met Palestina, met demonstraties die letterlijk elke dag plaatsvinden bij het Centraal Station. Het was dus duidelijk dat er problemen op komst waren.

Daarom hadden Amsterdamse burgers van tevoren gewaarschuwd dat de voetbalwedstrijd moest worden afgelast of zonder publiek moest worden gespeeld, een stem die wij als lokale politieke partij in de gemeenteraad van Amsterdam hebben versterkt. Geheel bijzonder was dat overigens niet. Vlak naast de deur in België mocht het Israëlische nationale team afgelopen september niet naar België komen uit angst voor geweld.

Toch werd er in Amsterdam niets gedaan, ondanks onze waarschuwingen in de gemeenteraad over de aard van deze club en haar racisme. Hoe was dat mogelijk?

De burgemeester van Amsterdam beweerde dat Maccabi Tel Aviv geen risicoclub zou zijn, gebaseerd op informatie die haar bestuur had ontvangen van de lokale politie in Tel Aviv, de Union of European Football Associations (UEFA) en de Nederlandse veiligheidsdiensten, de NCTV. Toch hebben haar bronnen allemaal een zeer bevooroordeelde en racistische geschiedenis. Aan de politie in Tel Aviv hoeven we weinig woorden vuil te maken, dus laten we vooral eens kijken naar de UEFA en de Nederlandse NCTV.

Al meer dan tien jaar heeft de UEFA eisen om de Israëlische voetbalbond (IFA) te schorsen of te verbannen consequent afgewezen, ondanks talloze verzoeken daartoe van de Palestijnse voetbalbond (PFA) en de Red Card Israeli Racism campagne. Mouin Rabbani somt de belangrijkste argumenten op om de Israëlische bond te schorsen:

“dat Israël een institutioneel racistische staat is en niet anders moet worden behandeld dan apartheid Zuid-Afrika (geschorst door de FIFA in 1961) en Rhodesië (geschorst in 1970); dat de IFA clubs omvat die gevestigd zijn in illegale nederzettingen in de illegaal bezette Palestijnse gebieden; dat de IFA Palestijnse clubs discrimineert; dat IFA-teams Palestijnse spelers discrimineren; dat Israël in 2019 verhinderde dat de finale van de PFA-cup kon plaatsvinden toen het het Khadamaat Rafah-team verbood van de Gazastrook naar de Westelijke Jordaanoever te reizen om tegen Balata FC te spelen; dat Israël Palestijnse spelers heeft gedood en verminkt; dat Israëlische clubs systematisch racistisch en genocidaal gedrag van supporters tolereren; en een verscheidenheid aan andere gronden, waarvan de meest recente is dat Israël genocide pleegt tegen de Palestijnen in de Gazastrook, wat heeft geleid tot de dood van talloze Palestijnse spelers, sportfunctionarissen en personeel.”

Alleen al in Gaza zijn sinds 7 oktober 2023 meer dan 300 Palestijnse voetballers vermoord door het Israëlische leger.

De UEFA verdedigde haar standpunt ter verdediging van de Israëlische competitie door te beweren dat ze niet betrokken wil zijn bij politiek. Zij lieten hun ware gezicht zien toen Rusland Oekraïne binnenviel in februari 2022, toen ze van de ene op de andere dag alle Russische teams verboden. Dat terwijl het tempo waarmee Israël de kinderen van Gaza uitroeit bijna 450 keer hoger ligt dan dat van Rusland in Oekraïne. Het is duidelijk dat de UEFA niet als een onpartijdige bron kan worden beschouwd.

De realiteit van de Nederlandse NCTV is misschien nog wel erger, met een specifieke geschiedenis van het aanzetten tot racisme tegen moslims in Amsterdam. Meest recentelijk, in september van dit jaar, oordeelde een Nederlandse rechtbank dat de NCTV ten onrechte een Amsterdamse islamitische school als extremistisch had afgeschilderd. De gemeente Amsterdam had de lasterlijke berichtgeving van de NCTV gebruikt om te proberen de school te laten sluiten.

In die zin is het geen verrassing dat het lokale Amsterdamse bestuur opnieuw terugvalt op racistische bronnen zoals de NCTV om hun gevaarlijke beleid te rechtvaardigen dat hun eigen burgers bedreigt, vooral die met een migratieachtergrond. Sterker nog, de rot zit diep binnen de hele gemeente, waar onlangs een groot schandaal is losgebarsten over het systematische misbruik van werknemers, die “op grote schaal slachtoffer waren van racisme, pesten en machtsmisbruik”.

Al de dag voor de voetbalwedstrijd, op 6 november, zwierven Maccabi-ultra’s door de straten van Amsterdam op zoek naar pro-Palestijnse burgers om te terroriseren. De ultra’s vielen meerdere huizen met Palestijnse vlaggen of posters aan, haalden de vlaggen neer, sloegen de ruiten in en bedreigden de bewoners.

Zo verzamelden tientallen Maccabi-fascisten zich woensdagavond voor Villa Mokum, een kraakpand waar verschillende Palestijnse vlaggen hangen. Op video’s is te zien hoe ze stenen tegen de ramen gooien, het gebouw beklimmen en de vlaggen verscheuren.

“Ze trapten tegen onze deuren en probeerden ons huis binnen te komen”, zei een 23-jarige bewoner van het gebouw tegen de Amsterdamse krant Het Parool. “Ze staken hun middelvinger op en maakten onthoofdingsgebaren, zeiden ‘we’re going to kill you and we will come back’.”

Bij een van deze aanvallen van de Maccabi-hooligans sprak een taxichauffeur zich uit, waarop de fascistische knokploegen hem in elkaar probeerden te slaan. Hij kwam er ongedeerd vanaf, maar met ingeslagen ruiten en deuken in zijn auto. De burgemeester bevestigde in haar brief aan de gemeenteraad dat de Maccabi-fascisten vervolgens hun riemen afdeden en verschillende andere taxi’s in de buurt begonnen te vernielen.

Als reactie op het Israëlische geweld sloegen Amsterdamse burgers terug. De Israëlische fascisten, die gewend zijn om Palestijnse kinderen van een afstandje neer te snipen, schrokken duidelijk van de tegenstand. In een video is te zien dat een van de Maccabi-hooligans uit angst in een gracht was gesprongen, en “Free Palestine” riep om van zijn achtervolgers af te komen. De meeste hooligans werden het casino in gedreven, waar ze zich moesten verbergen voor een collectief van taxichauffeurs, totdat de politie hen kwam redden. Er zijn die nacht overigens geen gewonden gerapporteerd.

Taxichauffeurs in Amsterdam staan erom bekend dat ze goed georganiseerd en loyaal zijn en voor elkaar opkomen. Het is dan ook geen verrassing dat ze zich onmiddellijk organiseerden om zichzelf te verdedigen, en een duidelijk signaal afgaven aan de hooligans dat er met hen niet te sollen valt. In latere interviews werd ook duidelijk dat ze in het algemeen Amsterdamse burgers wilden beschermen tegen het fascistische geweld van Maccabi-aanhangers.

Op die eerste dag, 6 november, zagen we een patroon dat zich de volgende dag zou herhalen. Op videobeelden kunnen we zien hoe een politiewagen voorbij rijdt, terwijl Israëlische knokploegen een huis aanvallen, en niets doet. De eerste taxichauffeur die werd aangevallen, ging ook direct naar de politie, waar de politie hem gewoon wegstuurde, ook al waren zijn ruiten duidelijk ingeslagen.

De straffeloosheid waarmee de Israëlische fascisten pro-Palestijnse burgers konden aanvallen, zorgde voor grote ongerustheid binnen activistische kringen en migrantengemeenschappen. We weten van organisatoren van autonome, pro-Palestijnse buurthuizen, zoals De Vrankrijk, dat ze zich genoodzaakt voelden om nachtelijke uitkijkteams te organiseren en deuren te barricaderen, om zich voor te bereiden op mogelijke aanvallen van de Maccabi-fascisten. Chats en sociale media-groepen van mensenrechtenactivisten waarschuwden om geen keffiyehs of andere pro-Palestijnse symbolen te dragen in het centrum van de stad, uit angst voor geweld.

Op 7 november beschouwden Maccabi-ultra’s zichzelf duidelijk als onaantastbaar. Ze paradeerden opnieuw door de straten van Amsterdam, terwijl ze voorbijgangers intimideerden en luidkeels genocidale liederen scandeerden. “Laat de IDF winnen om de Arabieren te neuken”, werd luidkeels gezongen op klaarlichte dag, onderdeel van een langer lied dat beweert “dat er geen scholen zijn in Gaza, omdat er geen kinderen meer zijn”.

Sterker nog, de IDF heeft ongeveer 500 scholen en 17.000 kinderen in Gaza weggevaagd in een systematische campagne van massamoord, waar het veel grotere dodental van de door Israël gefabriceerde hongersnood niet bij is opgeteld. Volgens cijfers van de VN bestaat 70 procent van de vermoorde Palestijnse slachtoffers uit vrouwen en kinderen, en is de leeftijdsgroep van vijf tot negen jaar oud de grootste slachtoffergroep.

Opnieuw stond de politie erbij en keer ernaar, ook al is het aanzetten tot genocide een strafbaar feit. Voorbijgangers die een keffiyeh of Palestina-button droegen, werden bedreigd, bespuugd en er werden flessen naar hun hoofd gegooid. Verschillende van de aangevallen voorbijgangers hebben getuigd hoe de politie niets deed, hen zei weg te gaan en de slachtoffers zelf de schuld gaf, omdat ze in de buurt van de hooligans waren gekomen.

Toen de Maccabi-ultras uiteindelijk naar de wedstrijd kwamen, verstoorden ze luidkeels een minuut stilte die werd gehouden voor de slachtoffers van de overstromingen in Spanje, vanwege de kritische houding van dat land tegenover Israël.

Toen ze het stadion verlieten, gingen ze direct daarna op oorlogspad in het stadscentrum, gewapend met kettingen, stokken en stenen, schijnbaar klaar om hun doodsbedreigingen van de avond ervoor waar te maken. Bizar genoeg werden ze begeleid door de politie terwijl ze deze wapens droegen, ook al was het hele gebied door de burgemeester aangewezen als risicogebied.

Deze keer werden de rollen echter omgedraaid.

Na de eerste aanvallen van Maccabi-hooligans lijken verschillende Nederlandse burgers zich te hebben georganiseerd om vergeldingsacties voor te bereiden, waarbij ze zich snel op scooters verplaatsten om niet gepakt te worden. Dit resulteerde in tientallen meestal lichte verwondingen bij Maccabi-hooligans, waaronder vijf van hen die kort een ziekenhuis hebben bezocht.

Volgens de burgemeester en de politie organiseerden de daders zich in Telegram-groepen waar herhaaldelijk het woord “jodenjacht” werd gebruikt. De meeste bronnen zijn echter niet openbaar gemaakt, evenmin als de context van de opmerkingen of de omvang en relevantie van de Telegram-groepen. Hoe dan ook, deze taal werd door pro-genocide politici over de hele wereld aangegrepen om te verkondigen dat wat zich op 7 november afspeelde een ‘pogrom’ tegen joden was.

Zelfs als we de beweringen van de politie accepteren, is de opgeblazen taal over een ‘pogrom’ duidelijk onjuist. Ten eerste worden pogroms geassocieerd met systematisch, door de staat gesanctioneerd geweld tegen minderheden. Maar het waren de Maccabi-fascisten die overwegend vrij spel kregen van de politie, niet andersom.

Ten tweede, zoals zelfs De Telegraaf moest toegeven: “Er zijn nog geen aanwijzingen dat bijvoorbeeld ook Joodse Amsterdammers of synagogen doelwit waren. De autoriteiten denken dat er onderscheid is gemaakt tussen Israëlische fans en Joden in het algemeen.” De daders hadden het vooral “gemunt op Maccabi-supporters, omdat er Israëlische ex-soldaten en Mossad-agenten tussen zouden zitten”, aldus de grootste rechtse krant van Nederland.

Als de vermeende Telegram-berichten over een ‘jodenjacht’ ook daadwerkelijk authentiek en relevant blijken te zijn, dan is er waarschijnlijk sprake geweest van een begripsverwarring tussen zionisten en joden. De aanvallen waren immers duidelijk gericht tegen de eersten, niet tegen de laatsten. Een begripsverwarring die zionisten zelf natuurlijk al tientallen jaren proberen te creëren door consistent te stellen dat Israël een Joodse staat is en elke kritiek daarop antisemitisch is. Een begripsverwarring waar tevens ook alle grote politieke partijen in Nederland aan hebben bijgedragen. De helft van de mensen die op 7 november werden gearresteerd voor geweldsdelicten waren minderjarig, waardoor onwetendheid een waarschijnlijke oorzaak is voor de begripsverwarring.

Nog een andere mogelijke oorzaak is de oude traditie van Amsterdam Ajax-supporters om zichzelf “superjood” te noemen, waardoor hun tegenstanders vaak antisemitische taal spuwen, zelfs als ze geen werkelijke joden bedoelen. Er zijn genoeg video’s van voornamelijk witte voetbalkoren die letterlijk zingen over “jodenjachten” of hoe “de joden doodgaan”. Opvallend is dat de NOS zich in 2017 nog publiekelijk verontschuldigde tegenover FC Utrecht-supporters omdat ze hen om deze reden als antisemitisch hadden afgeschilderd.

Voetbal is ook de belangrijkste reden dat de antisemitismecijfers in 2023 fors stegen, volgens cijfers van het Nederlandse Openbaar Ministerie. “De opvallende stijging van de discriminatiegronden antisemitisme is niet te relateren aan feiten die te maken hebben met het uitbreken van de oorlog tussen Israël en Hamas op 7 oktober 2023”, beweert het OM. “De opvallend hoge instroom bij dit OM heeft te maken met verschillende voetbalwedstrijden die in Rotterdam of door Feyenoord werden gespeeld.”

Hoewel de aanslagen waren gericht op Maccabi-hooligans en niet op Ajax-supporters, heeft de Amsterdamse club zelf de reputatie pro-Israël te zijn en hadden enkele van haar supporters enkele dagen voor de wedstrijd een Palestijnse man aangevallen, die ook kort het ziekenhuis bezocht. Het is dan ook heel goed mogelijk dat het voetbaljargon zich in de Telegram-chats heeft vermengd. Inderdaad, geen enkele lokale jood, joodse winkel of joodse instelling was doelwit van de aanvallen. Er was duidelijk geen sprake van een echte “jodenjacht”. En zeker geen door de staat gesanctioneerde jacht.

Er is veel kritiek geweest op de relatief kleine hoeveelheid politie rond de Maccabi-hooligans op 6 en 7 november. Dit betekent echter niet dat er een kleine politiemacht aanwezig was in Amsterdam die dagen. In feite was er een enorme speciale mobilisatie van politie-eenheden, ook vanuit aangrenzende gemeenten, waaronder de Mobiele Eenheid, arrestatie-eenheden, paarden, honden, verkenningseenheden, voetbaleenheden en de ‘vredeseenheid’. Het probleem is dat de politie tegen de verkeerde mensen werd ingezet.

Anti-genocide demonstranten waren van plan om een demonstratie te houden in het Amsterdamse stadion tegen de aanwezigheid van Maccabi Tel Aviv, ten gunste van een sportboycot tegen genocide, kolonialisme en apartheid, zoals dat ook werd gedaan in het geval van Apartheid Zuid-Afrika en Rhodesië.

In strijd met hun grondwettelijke rechten werd de demonstranten verteld dat ze naar het Anton de Komplein moesten gaan, dat niet zichtbaar of hoorbaar is vanuit het stadion. Desondanks gaven de demonstranten gehoor aan de bevelen van de burgemeester en de politie. Ondanks hun gehoorzaamheid werden de anti-genocide demonstranten geconfronteerd met een massale politiemacht, waaronder de Mobiele Eenheid en paarden.

Hoewel tien Maccabi-hooligans kortstondig zijn gearresteerd, werd geen enkele Maccabi-fascist vervolgd. Ze werden allemaal beschermd door de politie, begeleid naar hun hotels en mochten terugkeren naar Israël, een afspiegeling van de cultuur van straffeloosheid in hun thuisland. We hebben gesproken met een taxichauffeur die probeerde een aanklacht in te dienen tegen Maccabi-hooligans, maar letterlijk dagenlang geweigerd werd door de politie. Andere taxichauffeurs durven helemaal niets te zeggen, uit angst om etnisch geprofileerd en geframed te worden.

Mossad-agenten vergezelden de Israëlische hooligans, in directe schending van de Nederlandse soevereiniteit. Het zou nooit zijn toegestaan dat Iraanse, Russische of Chinese geheime agenten Nederland binnenkwamen, laat staan dat ze buitenlandse fascistische en openlijk genocidale knokploegen zouden vergezellen. Nu werken de Nederlandse autoriteiten samen met de Israëlische regering om de zogenaamde ‘pogroms’ te ‘onderzoeken’, een regering waarvan het hele kabinet in Den Haag terecht zou moeten staan voor genocide.

Op 9 november voelde de joodse anti-zionistische organisatie Erev Rav zich genoodzaakt om hun anti-fascistische Kristallnachtherdenking bij het Joods Verzetsmonument in Amsterdam af te gelasten. Ze hadden de politie gevraagd om speciale bescherming tegen de Maccabi-fascisten, die een geschiedenis hebben met het aanvallen van linkse anti-oorlogsactiviteiten, inclusief joden. Maar de politie antwoordde simpelweg dat ze zich meer zorgen maakten over “pro-Palestijnse activisten en anti-fascisten”. Verbaasd antwoordde de woordvoerder van Erev Rav: “Natuurlijk zouden er anti-fascisten zijn. Wij zijn anti-fascisten. En we verwachten dat de politie zelf ook anti-fascistisch is.”

Toch is de Nederlandse politie duidelijk niet anti-fascistisch. Anti-fascistische stickers worden in politietrainingen zelfs getoond als voorbeelden van “links extremisme”. Het is dan ook geen verrassing dat juist de pro-Palestijnse anti-fascisten door de politie werden omsingeld.

De dubbele standaarden van de Nederlandse staat en politie zijn geen toeval. Institutioneel racisme is diep geworteld bij de Nederlandse politie en justitie. Cijfers tonen aan dat de etnische ongelijkheid in politiegeweld, arrestaties en gevangenisstraffen tussen witte Nederlanders en Nederlanders van kleur aanzienlijk groter is dan in de Verenigde Staten.

Bovendien heeft de extreem-rechtse en zionistische PVV massale steun binnen de politie, in sommige regio’s tot wel zestig procent. Denk aan politieagenten die zichzelf, volgens meerdere klokkenluiders, “Marokkanenverdelgers’ noemen of die het hebben over “pauper-allochtonen”, “kutafrikanen” of “Natos” (“Noord-Afrikaanse Teringlijer Op Sportschoenen”).

Zoals in zoveel landen wordt het Israëlische laboratorium van repressie rechtstreeks naar Nederland geïmporteerd. De Nederlandse staat heeft twee Israëlische afluistersystemen gekocht om haar eigen burgers te surveilleren, de laatste in 2019 van Cyber Intelligence, een dochteronderneming van het Israëlische wapenbedrijf Elbit Systems.

De Nederlandse medeplichtigheid aan de genocide in Gaza heeft geleid tot toenemende protesten in de straten van Nederland. De reactie van de staat was onthutsende repressie. Toen in mei 2024 studenten kampementen begonnen in Utrecht en Amsterdam, werden ze beide met spoed ontruimd, sneller dan in elk ander land.

Hetzelfde patroon van dubbele standaarden zagen we bij het eerste kampement in Amsterdam, dat door zionisten werd aangevallen met brandbommen, onder toeziend oog van de politie. Het kampement werd vervolgens illegaal ontruimd – zoals het OM maanden later toegaf – met veel geweld, waaronder een student wiens schedel werd opengebroken door een politieknuppel.

Sinds maart 2024 hebben de coalitiepartijen openlijk verkondigd dat ze het recht op protest willen inperken. Het voorwendsel was de zoveelste zionistische leugen, rond het bezoek van de Israëlische president aan Amsterdam voor de opening van het Nationaal Holocaust Museum. Omdat Herzog schuldig is aan het aanzetten tot genocide, organiseerde de joodse anti-zionistische organisatie Erev Rav een demonstratie. Grote Nederlandse partijen schilderden het protest af als antisemitisch, waarbij ze de aanwezigheid van Erev Rav volledig negeerden en schaamteloos logen over antisemitische uitspraken die nooit zijn gedaan. Deze leugen werd de basis voor een campagne om grondwettelijke rechten in Nederland in te perken.

De burgemeester van Amsterdam is een voormalig leider van GroenLinks, een neo-liberale imperialistische partij die zichzelf niettemin beschouwt als rechtsstatelijk, liberaal en voor burgerlijke vrijheden. In het verleden heeft de burgemeester zich verzet tegen sommige van de meest extreme extreem-rechtse bedreigingen tegen het recht om te protesteren. Sinds 7 november is dat verzet echter grotendeels verdwenen.

De woorden van Femke Halsema over een ‘pogrom’ waren cruciaal om de extreem-rechtse propaganda te faciliteren, zoals een onderzoek van OneWorld uitwees. Het doet denken aan hoe de zogenaamd ‘gematigde’ en gerespecteerde Colin Powell in 2003 de invasie van Irak heeft gefaciliteerd met zijn speech bij de VN, ook een keerpunt voor liberale media. Het zijn vaak juist de meer respectabele leiders die cruciaal zijn voor het faciliteren van koloniale propaganda.

Toegegeven, het is positief dat Femke Halsema – door enorme druk van onderop – na tien dagen haar woorden terug nam. Maar het was ook too little, too late. Dat ze de extreem-rechtse en Israëlische propaganda niet zag aankomen, is volstrekt ongeloofwaardig.

Nog erger is het concrete beleid dat Halsema voerde. De beweringen van een ‘pogrom’ werden aangegrepen om noodwetten af te kondigen, die alle protesten in de stad Amsterdam verboden. Anti-genocide demonstranten zijn desondanks vreedzaam de straat op gegaan, waar ze werden aangevallen met paarden, en een Amsterdamse moslima die aan het winkelen was tot bloedens toe werd geslagen, met serieuze hersenschade tot gevolg. Ook verschillende journalisten werden geslagen of gearresteerd, terwijl ze duidelijk herkenbaar waren.

Het geweld werd door Halsema glashard ontkend in de gemeenteraad – voordat enig onderzoek was gedaan. Dat faciliteerde het gevoel van straffeloosheid bij de politie. Drie dagen later werden demonstranten door de politie in een verlaten gebied aan de rand van de stad gedumpt – buiten het zicht van de media – waar ze bruut werden achtervolgd en in elkaar geslagen in wat sommigen een “gecoördineerde demonstrantenjacht’ hebben genoemd.

Het protestverbod bleef bijna een week van kracht in Amsterdam. Zelfs de naburige stad Utrecht greep de gebeurtenissen aan om een protest van de FNV tegen onderwijsbezuinigingen ogenschijnlijk te verbieden met leugens over een vermeende dreiging van geweld van pro-Palestijnse groepen. Dat was ook al zo’n zogenaamd linkse burgemeester, Sharon Dijksma van de Partij van de Arbeid.

De onderwijsbezuinigingen zijn gekoppeld aan de snel stijgende militaire uitgaven van de Nederlandse staat. Veel van deze wapens zullen op hun beurt worden gekocht van Israëlische wapenfabrikanten die de genocide in Gaza mogelijk maken. Een militarisering die ook wordt gesteund door GroenLinks-PvdA.

Er wordt nu ook openlijk gespeculeerd over het introduceren van een militaire dienstplicht, net zoals in Israël. Ook dat is een potentiële bedreiging voor de vrijheid in Nederland. Tijdens de Nederlandse koloniale oorlog in Indonesië van 1946-49 werden talloze dienstweigeraars jarenlang gevangen gezet. Zij hebben tot op de dag van vandaag geen enkele vorm van compensatie of rehabilitatie gehad. De koloniale soldaten daarentegen worden al sinds 1961 geëerd als onderdeel van de officiële 4 mei-herdenking, nog voordat de Nederlandse staat hetzelfde deed voor Joodse, Sinti en Roma vervolgingsslachtoffers.

Nederland heeft een lange en diepe geschiedenis met racisme, en bracht apartheid naar onder andere Zuid-Afrika, Indonesië, Suriname en de Nederlandse Antillen. Zelfs de vorige ‘liberale’ Nederlandse premier, Mark Rutte, is een veroordeelde racist, wegens etnisch profileren, en een zionistische fanaat die zijn eigen personeel opdracht gaf om Israëlische oorlogsmisdaden in de doofpot te stoppen. Rutte’s regering vernietigde op beruchte wijze de levens van tienduizenden Nederlanders van kleur in wat bekend kwam te staan als de toeslagenaffaire, die onschuldige burgers in enorme schulden stortte, wat leidde tot echtscheidingen, zelfmoorden en verliezen van voogdij over hun kinderen.

Veel extreem-rechtse leiders in Nederland, waaronder PVV-leider Geert Wilders, hebben een achtergrond als kolonisator in Indonesië, het land met de grootste moslimmeerderheid ter wereld. Nederlands-Indië werd geregeerd als een apartheidsstaat, en leiders als Wilders lijken hun voorouders te willen ‘wreken‘ die werden verslagen. Zij zien in het Palestijnse verzet dezelfde gezichten van de Indonesische vrijheidsstrijders. Wilders zelf ervoer ook zijn coming of age in een kibboets op de Westelijke Jordaanoever, waar hij in de meest fanatieke kolonisten van Israël zijn politieke zielsverwanten herkende.

Nadat de genocide in Gaza van start ging op 7 oktober 2023, werd de Israëlische moordcampagne ondersteund door een grote propagandacampagne van de Nederlandse overheid en bijna alle Nederlandse politieke partijen, met sterke racistische ondertonen. Denk bijvoorbeeld ook aan een Frans Timmermans, die het had over onze “cultuur van het leven” en hun “cultuur van de dood”.

Het is in deze context dat de PVV de grootste partij van Nederland werd, geleid door Geert Wilders, een fervent zionist en racist, die gelooft in een “Joodse staat” van de rivier tot de zee en hetzelfde apartheidsmodel op Nederland wil toepassen. Wilders werd in 2016 door een Nederlandse rechtbank veroordeeld voor “aanzetten tot discriminatie”, nadat hij op een bijeenkomst had gezegd dat hij “zou regelen” dat het land “minder, minder Marokkanen” zou hebben, waarmee hij in wezen opriep tot hun deportatie. Zijn advocaat voor de rechtszaak werd gefinancierd door Amerikaanse zionisten, voor een bedrag van tweehonderdduizend euro.

De PVV is de grootste partij in de regeringscoalitie en speelde een sleutelrol in de coalitiebesprekingen, met als premier het voormalige hoofd van de Nederlandse geheime diensten, onder wiens toezicht Nederlandse moslims specifiek doelwit werden van spionage. De regeringscoalitie overwoog serieus om de PVV-er Gidi Markuszower aan te stellen als vice-premier en minister van Asiel en Migratie. Markuszower is een fanatieke zionist, geboren en getogen in Israël, die zijn fascistische opvattingen met zich meenam naar Nederland. Hij spreekt over migranten als “Afrikaanse beesten” en pleitte in een uitgelekte e-mail voor het vermoorden van anti-zionistische “verachtelijke joodjes”.

Die standpunten waren in 2024 bekend en geen probleem voor de regerende coalitie. De reden dat Markuszower geen vice-premier kon worden, was omdat hij niet door de screening van de Nederlandse geheime dienst kwam, waarschijnlijk vanwege aanhoudende banden met de Mossad. Desondanks blijft hij voor de PVV in het parlement zitten.

Sinds de verkiezingsoverwinning van de PVV is islamofobie in Nederland sterk toegenomen. Volgens de laatste cijfers van Meld Islamofobie is 83 procent van de Nederlandse moslims het afgelopen jaar persoonlijk doelwit geweest van minstens een islamofoob incident. In de twee weken vóór de voetbalwedstrijd met Maccabi Tel Aviv hebben we twee afzonderlijke haatmisdrijven tegen moslims gezien, waarbij twee moslims in hun eigen buurt bijna werden doodgeslagen door racisten. Deze zomer werd er ook nog een moslim vermoord door een racistische buurman.

De gebeurtenissen rondom Maccabi hebben de zaken verder doen escaleren. Woedend over het complete verraad van bijna het hele spectrum van de Nederlandse politiek en media, die buitenlandse fascistische hooligans beschermden in plaats van haar eigen burgers, relden jongeren op 11 november in de straten van Amsterdam Nieuw-West. De specifieke aanleiding was het in elkaar slaan van een moslimvrouw door de politie tijdens een vreedzaam protest de dag ervoor, waar de burgemeester ook nog eens glashard over loog.

Leiders van de coalitiepartijen grepen de gebeurtenissen meteen aan om de moslimgemeenschap te demoniseren. Denk bijvoorbeeld aan BBB-leider Van der Plas, die beweert dat “de lust om joden in elkaar te slaan en nog erger: te willen te doden” bij “een deel van de bevolking heel diep zit”. Wilders riep op om het “tuig” te “deporteren en denaturaliseren”. Minister-president Dick Schoof beweerde dat de “jodenjacht” het “integratieprobleem” in Nederland blootlegde. Ondertussen nam de Tweede Kamer een motie aan om verschillende mensenrechtenorganisaties – letterlijk op aansporing van de Israëlische staat – op de terreurlijst te plaatsen. En riep Van der Plas openlijk op om het Instagram-kanaal Cestmocro te verbannen, in directe strijd met de vrijheid van meningsuiting.

In de week na de rellen zou tijdens de ministerraad zijn gesproken over “kutmarokkanen”, “halalvreters”, “pus” dat “niet zomaar uitgeknepen kan worden” en “antisemitisme dat in de genen van moslims of Marokkanen zit”. Wat er werkelijk is gezegd, blijft voer voor speculatie, omdat de besprekingen van de ministerraad geheim zijn en het kabinet weigert openheid van zaken te geven. Het was in elk geval voldoende reden voor de enige Marokkaans-Nederlandse minister, Nora Achahbar, om haar werk neer te leggen en uit het kabinet te stappen. Als het kabinet toegeeft racistische uitspraken te hebben gedaan, dan zou het juridisch een “criminele organisatie” zijn. Dat is volgens strafrechtadvocaat Gerard Spong waarschijnlijk de reden dat ook Achahbar voorzichtig spreekt over “polariserend” taalgebruik. Zij zou de val van het kabinet niet voor eigen rekening willen nemen.

Het demoniseren van Nederlandse moslims als antisemieten heeft weinig te maken met de werkelijkheid of met zorgen om Nederlandse joden. De partijideoloog van de PVV, momenteel voorzitter van de Tweede Kamer, is berucht vanwege het verspreiden van antisemitische complottheorieën, en vanwege het dragen van een NSB-vlag naar de Tweede Kamer. Nederland lijkt moedwillig te zijn vergeten dat het niet moslims, maar christenen waren die de joden tijdens de Tweede Wereldoorlog systematisch hebben vernietigd.

De bewering dat antisemitisme een islamitisch probleem is, is al lange tijd een discussiepunt van de Israël-lobby, waaronder de belangrijkste lobbygroep in Nederland, het CIDI. Esther Voet, toenmalig directeur van het CIDI, beweerde in 2014 dat tweederde van het antisemitisme afkomstig was van moslims, terwijl uit de cijfers van het Openbaar Ministerie bleek dat tweederde van de daders “autochtone” Nederlanders waren. De op één na grootste groep daders waren Nederlanders met een “West-Europese” migratieachtergrond.

Uit een uitgebreid onderzoek van de overheid bleek dat twaalf procent van de Nederlandse moslimjongeren “niet zo positief” was over joden. Dit is vergelijkbaar met hun houding tegenover Koerden (twaalf procent), Nederlanders (tien procent) en zelfs Marokkanen (acht procent). Omgekeerd is islamofobie welig tierend, want christelijke en niet-religieuze jongeren waren extreem negatief over moslims (ongeveer dertig procent) en Marokkanen (ongeveer veertig procent).

We moeten de demonisering van moslims door Nederlandse en Israëlische bewindslieden en politici zien als een uiting van toenemend fascisme. Terwijl Gaza is veranderd in een vernietigingskamp en pogroms de dagelijkse werkelijkheid zijn in de Westelijke Jordaanoever, hopen rechtse bewindslieden en politici deze realiteit van apartheid en etnische zuivering ook naar Nederland te kunnen halen. Zij plaatsen zich niet voor niks pal achter Maccabi-knokploegen die in de Nederlandse straten zongen over het ophangen van communisten, het verkrachten van hun opponenten en het vermoorden van Palestijnse baby’s.

De retoriek van rechts over “islamo-links” moet worden gezien als de hedendaagse versie van het “judeo-bolsjewisme”, waarmee de nazi’s hun moorddadigheid tegen de joden rechtvaardigden. Laten we ook niet vergeten dat Joodse vluchtelingen in de jaren dertig uit Nederland werden geweerd met veel van dezelfde argumenten die we nu over moslims horen, door letterlijk dezelfde kranten zoals De Telegraaf. Die krant werd niet voor niets verbannen na de Tweede Wereldoorlog, nadat het bekend kwam te staan als een SS-haatcampagne blad.

De dreiging van fascisme is reëel en groot. De genocidale apartheidsstaat Israël is slechts de punt van de speer in een veel breder en gevaarlijk proces, door fascistische dromen te voeden die de westerse wereld opnieuw in een duisternis lijken te storten. Het liberale midden, van Kamala Harris in de Verenigde Staten tot Femke Halsema in Amsterdam, lijkt machteloos en niet bereid om de confrontatie werkelijk aan te gaan.

Tegelijkertijd zien we dat steeds meer mensen door de leugens heen prikken, dat ze zich organiseren en de straat op gaan. Er is een enorme woede over de genocide in Gaza, over de demonisering van onze Nederlandse moslims, en over de uitkleding van de welvaartsstaat voor een oorlog en politiestaat. Die woede zullen we moeten omzetten in een krachtige, brede en goed georganiseerde volksbeweging voor vrede en solidariteit. Een beweging die zich niet laat misleiden of tegen elkaar uit laat spelen door een overheid die werkelijk niets geeft om werkende Nederlanders. Zoals we bij De Vonk zeggen: mogen wij de vonk zijn die de vlam van de revolutie aanwakkert. Want weinig anders zal volstaan.

Door Chris de Ploeg en Jazie Veldhuyzen

Jazie Veldhuizen is fractievoorzitter van De Vonk in de Amsterdamse gemeenteraad. Chris de Ploeg is beleidsmedewerker/organizer bij De Vonk, en tevens onderzoeksjournalist en mede-oprichter van Arts of Resistance en Aralez, een dekoloniaal collectief in Amsterdam.

(Het originele artikel in Doorbraak is hier te vinden)